خود گوئی و خود خندی؟ عجب مرد هنر مندی!
سیمرغ دگر است و سی مرغ دگر.
دنیایش مثل آخرت یزید است!
دنده را شتر شکست، تاوانش را خر داد!
سیمرغ دگر است و سی مرغ دگر.
سیبی که بالا میرود تا پائین بیاد هزار تا چرخ می خورد!
سیلی نقد به از حلوای نسیه!
سیم (نقره) بخیل وقتی از خاک در می آید که (خودش) در خاک باشد.
سیب سرخ برای دست چلاق خوب است؟!
سیب مرا خوردی تا قیامت ابریشم پس بده!
سهره (سیره) رنگ کرده را جای بلبل می فروشد!
سیب، خیلی دور از درختش نمی افتد.
سوسکه از دیوار بالا می رفت، مادرش می گفت: قربون دست و پای بلورینت!
سود و زیان، خواهر و برادرند.
روزگار، آینه را محتاج خاکستر کند!
رفتم شهر کورها دیدم همه کورند، من هم کور شدم!
رنگم را ببین و حالم را نپرس!
روبرو خاله و پشت سر چاله!
روده بزرگه روده کوچیکه را خورد!
رفت به نان برسد به جان رسید!
رفتم ثواب کنم کباب شدم!
رستم است و یکدست اسلحه!
رسیده بود بلایی ولی به خیر گذشت «نریخت دُرد می و محتسب ز دیر گذشت...» (آصفی هروی)
رطب خورده منع رطب چون کند!
راه دویده ، کفش دریده!
رخت دو جاری را در یک طشت نمی شود شست!
راستی کن که راستان رستند.
راه دزد زده تا چهل روز امن است
در زیر این گنبد آبنوسی، یکجا عزاست یکجا عروسی!
درس ادیب گر بود زمزمه محبتی جمعه به مکتب آورد طفل گریزپای را
درزی در کوزه افتاد!
در زمستان یه جُل بهتر از یه دسته گل است!
در دنیا یک خوبی می ماند و یک بدی!
در دیزی بازه، حیای گربه کجا رفته!
در زمستان، الو، به از پلو!
در دنیا همیشه به یک پاشنه نمی چرخد!
درد، کوه کوه میاد، مومو می ره!
در دروازه را می شه بست، اما در دهن مردم را نمی شه بست!
دوری و دوستی!
دو تا در را پهلوی هم می گذارند، برای این که به درد هم برسند!
دود از کنده بلند می شود!
دنیایش مثل آخرت یزید است!
دنیا محل گذر است!
دنیا را آب ببرد او را خواب می برد!
دنیا را هر طور بگیری همانطور می گذره!
دنیا جای آزمایش است، نه جای آسایش!
دنیا، دار مکافاته!
دنده را شتر شکست، تاوانش را خر داد!
خدا را بنده نیست!
خدا روزی رسان است، اما حرکتی هم می خواهد!
خدا به آدم گدا، نه عزا بده نه عروسی!
خدا برف را به اندازه بام می دهد!
خانه ی همسایه آش می پزند، به من چه ؟!
خاموشی از کلام بیهوده به.
خانه ی دوستان بروب و در دشمنان را مکوب!
خانه نشینی بی بی از بی چادریست!
خانه اگر پراز دشمن باشد بهتر است تا خالی باشد!
خانه ی خرس و بادیه مس ؟
خانه ای را که دو کدبانوست، خاک تا زانوست!
خر را جایی می بندند که صاحب خر راضی باشه!
خر، خسته – صاحب خر، ناراضی!
خرج که از کیسه مهمان بود حاتم طایی شدن آسان بود!
خر بیار و باقالی بار کن!
خربزه که خوردی باید پای لرزش هم بشینی!
خربزه می خواهی یا هندوانه: هر دو دانه!
خر ِ باربر، به که شیر مردم دَر!
خربزه ی شیرین مال شغاله!
خر است و یک کیله جو!
خدا عقلی به تو بدهد، پولی به من!
خود گوئی و خود خندی؟ عجب مرد هنر مندی!
خودت را خسته ببین، رفیقت را مرده!
خودش رو نمی تونه نگهداره، چطور منو نگه می داره ؟
خواستن، توانستن است.
خواهی نشوی رسوا، همرنگ جماعت شو!
خواهی که به کس دل ندهی، دیده ببند.
خنده کردن دل خوش می خواهد و گریه کردن سر و چشم!
خواب بامداد بازمی دارد آدمی را از روزی.
خوشبخت آن که خورد و کِشت، بدبخت آنکه مرد و هِشت؟!
خواب پاسبان، چراغ دزده!
دختر تنبل، مادر کدبانو را دوست دارد!
دانه ی فلفل سیاه و خال مهرویان سیاه هر دو جانسوزند اما این کجا و آن کجا!
دانایی ، توانایی است
دانستن را کار بستن باید.
دانا داند و پرسد، نادان نداند و نپرسد!
دانا گوشت می خورد، نادان چغندر!
داری طرب کن، نداری طلب کن!
داشتم داشتم حساب نیست، دارم دارم حساب است!
دادن به دیوانگی، گرفتن به عاقلی!
دارندگی است و برازندگی!
دو صد من استخوان باید که صد من بار بردارد!
دوغ خانگی ترش است!
دوستی دوستی از سرت می کنند پوستی ؟!
دو صد گفته چو نیم کردار نیست!
دوست همه کس، دوست هیچکس نیست!
دوستی بدوستی در، جو بیار زردآلو ببر!
دوست آنست که بگریاند، دشمن آنست که بخنداند!
دوست خوب، در روز بد شناخته شود.
دود، روزنه خودشو پیدا می کنه!
دودکش آتش نمی گیرد، مگر از داخل.
خورشید چه سود آنرا کو راهبری نیست.
خورشید را به گِل نتوان اندود.
خوشا چاهی که آب از خود بر آرد!
خودستایی جان من! برهان نادانی بود.
خوشا به حال کسانی که مردند و آواز تو را نشنیدند!
خوردن خوبی دارد، پس دادن بدی!
خوردن از برای زیستن است، نه زیستن از برای خوردن.
خودم کردم که لعنت بر خودم باد!
خود کرده را تدبیر نیست.
خودشناسی، خدا شناسی است.